Արցախ. Վրեժ Օսիպյանի կորցրած հեքիաթը

poghosyanashot
Dec 20, 2024
1 min read

20 Դեկտեմբերի, 2024

Վրեժ Օսիպյանը մարդ է, ում հոգին հավերժ մնաց Արցախում, նույնիսկ եթե մարմինը վաղուց լքել էր այն։ Նրա համար Արցախը պարզապես կետ չէ քարտեզի վրա. դա մի աշխարհ է, որտեղ յուրաքանչյուր ծառ, յուրաքանչյուր գետ, յուրաքանչյուր քար երգում է իր սրտի երգը։ Նրա սերն Արցախի հանդեպ նուրբ էր և խորքային, ասես լուռ աղոթք, որ ապրում էր իր սրտում։

Բայց մի օր այդ աշխարհը փլուզվեց։ Նա կորցրեց Արցախը։ Կորցրեց ոչ միայն աշխարհագրական մի կետ, այլև իր երազանքը, իր հույսը, իր հոգին։ Այդ պարտության մեջ նա զգաց, թե ինչպես ինչ-որ անտեսանելի, բայց այնքան կարևոր բան անհետացավ իր ներսից՝ թողնելով մի դատարկություն, որը ոչնչով չէր կարող լցնել։ Նույնիսկ երեխաները, սիրող ընտանիքն ու հաջողակ գործերը՝ այն ամենը, ինչը կարող էր սովորական մարդուն երջանիկ դարձնել, նրան ուրախություն չեն պարգևում։ Նրա սիրտը ապրում է անցյալում՝ կորցրած դրախտի ստվերում։

Երևանում և Լոս Անջելեսում Վրեժը ստեղծեց արցախյան խոհանոցին նվիրված ռեստորաններ: Յուրաքանչյուր "ժենգյալով հաց", յուրաքանչյուր անուշաբույր հացի կտոր վայրի խոտաբույսերով նրան հիշեցնում է այն, ինչ նա և մեր ամբողջ ժողովուրդը կորցրել է։ Այդ ռեստորանները նրա ձևն են՝ պահպանելու կապը Արցախի հետ:

Նա նման է թռչունի, ում կտրել էին թևերը՝ թողնելով թևածել միայն երազներում։ Նա ապրում է, բայց յուրաքանչյուր օր ծածկված էր վշտի ստվերով։ Ինչքան էլ մարդիկ շրջապատեն նրան, ինչքան էլ երեխաները ժպտան նրան, նա միշտ զգում է, որ ինչ-որ կարևոր բան չկա։

Վրեժը չի կարող վերադարձնել Արցախը, բայց նա պահում էր այն իր մեջ՝ որպես թանկարժեք գանձ, որպես լույս, որը երբեք չի մարի, քանի դեռ նա շնչում է։